142.

W czasie śniadania, zarówno Jacek jak i Joanna, zauważyli w sobie zmianę która dotyczyła ich zachowania, w czasie odwiedzin ich przez Adama.

Wiele na tej wizycie korzystają, patrzą na niektóre sprawy trochę inaczej i są bardziej jakby swobodni. No może nie, bo swobody im nigdy nie brakowało. Ale jakby towarzyszył im jakiś dystans do siebie, do różnych sytuacji. Może nawet są milsi i bardziej tolerancyjni. To im bardzo się spodobało. Teka atmosfera im bardzo odpowiadała.

- To co Jacku – odezwała się Joanna – wyjeżdżamy w plener zaraz pośniadaniu, czy nie będziemy się śpieszyć?

- Myślę, że nie będziemy się śpieszyć. Spokojnie wypijemy sobie kawę, zjemy coś słodkiego. A skoro ustaliliśmy że na obiad do domu nie wracamy, to musimy przygotować coś ze sobą.

- Ja Wam pomogę. A może zjemy coś w chatce stryja? Tam rozpalimy ognisko, upieczemy coś na patyku? Po balangujemy tam trochę i pojedziemy nad wodę…

- Świetny pomysł. Już wiem co jeszcze ze sobą wezmę – kociołek. Ugotujemy w nim coś ekstra.

- Oj, już bardzo dawno z jego usług nie korzystaliśmy. – wtrącił Jacek – Jestem za.

- I ja też, ja też. Nie mogę się już wprost doczekać. Chodź wujek, zaprzężemy konia w bryczkę…

- Mamy się przecież nie śpieszyć. Konia zaprzężemy na końcu, zdążymy. Czy byłeś kiedyś na polowaniu? Może wezmę strzelbę ze sobą…

- Oj tak, nigdy nie byłem. Ale radocha, tyle wrażeń…

- Moi drodzy, tylko bez przesady. Na wszystko przyjdzie czas. To przecież nie nasz ostatni taki wyjazd. Powolutku…

- Myślę, że na skromne polowanie, pod wieczór, nie zabraknie nam czasu. Biorę strzelbę. – Rzucił szybko Jacek i zmrużył oko patrząc na Adama – Kto jest za?...

- Ja, ja. - Adam, swoim głosem zagłuszył wszystko. Joanna tylko machnęła ręką i z uśmiechem chwyciła się za głowę.

- Ja z Wami nie wytrzymam…

                                                           ***