143.

Wyjechali z domu w spaniałym humorze. Trochę podekscytowani zachowaniem Adama, dla którego wszystko było nowe. Pierwszy raz w życiu uczestniczył w takiej wyprawie.  

Dla nich też było nowością, przebywanie ze sobą w tworzonej przez nich właśnie rodzinie. Nie myśleli, że będą znowu uczestniczyć w tworzeniu czegoś, co utracili przez tragiczne wydarzenia.

- Hej uważajcie! Tutaj nas trochę pokolebie, trzymajcie się, nie wypadnijcie z wozu.

Jacek ostrzegł ich, bo wjechali właśnie na odcinek, gdzie woda ściekająca z wiosennych roztopów zrobiła kilka poprzecznych bruzd na drodze.

- Będę musiał kiedyś to wyrównać. Nieźle tu musiała płynąć ta  woda. Strumienie stworzyły jakby koryto rzeki.

- No bo i było sporo śniegu tej zimy. A i temperatura mocno się wahała, raz upał, a raz mróz, szczególnie w nocy.

- Daleko jest jeszcze do chaty stryja? – Spytał Adam.

- Co, już się niecierpliwisz? W ciągu godziny powinniśmy tam dojechać…

- Nie, tak tylko pytam. Cały czas lasem będziemy jechać?

- Prawie, pod koniec będziemy mieli gołe zbocze i polanki na stoku. Będziemy mieli piękne widoki. Zobaczysz.

- A do jeziora stamtąd daleko?

- W prostej drodze nie tak bardzo. Lecz drogę będziemy mieli krętą i pewnie wyboistą. Prawie cały czas przez las. Na pewno będzie z godzina, albo i lepiej.

- Super.

- Widzę że lubisz takie wycieczki. – powiedziała Joanna.

- Chyba tak, nie wiem. Ta jest pierwsza. Sporo podróżowaliśmy, ale po równym i lasów tam było niewiele. Raz mieszkaliśmy przez dłuższy czas w miasteczku nad rzeką. Tam było ciekawie.

- Chodziłeś tam do szkoły?

- Byłem jeszcze za mały. To było na początku. Później tata mnie zapisał, ale sporo jeździliśmy to i szkół było trochę. Nigdzie nie zagrzewaliśmy miejsca, nie miałem kolegów. Trochę to smutne.             Ostatnio była chyba okazja się zadomowić. Tata poznał dziewczynę. Ale zachorował i wszystko się rozmyło.

- Chyba mocno to przeżywasz?

- Na początku bardzo. Teraz już nie wiem co o tym wszystkim myśleć…

- Się narobiło, co nie? Pewnie jest ci smutno?

- Może tak, nie wiem. Chyba nigdy nie było mi za wesoło. Zawsze było coś takiego w powietrzu… Jakby niepewność, coś tymczasowego.

- Oj biedaku. Chodź przytul się do mamy, daj buziaka. Obiecuję że będzie już tylko coraz lepiej. Przynajmniej teraz ty będziesz współdecydował o swojej przyszłości. Od dziś żadnej tymczasowości. Zobaczysz…               

                                                            ***