„Wzgórze nad rzeką River Fog”
Rozglądając się, wolno wyszedł na taras swego drewnianego domku. Świtało. Na wschodzie horyzont lekko już jaśniał rumianą poświatą. Na zachodzie ciemne jeszcze niebo oświetlał zamglony, cienki rogal księżyca. Wciągnąwszy w płuca rześkie, pachnące pobliską puszczą powietrze, spojrzał na ciągnącą się ku horyzontowi dolinę. Spojrzał i już nie mógł oderwać od niej wzroku. Zachwycił go, tworzący się właśnie na jego oczach, piękny i jakże ulotny widok.
Mgła, unosząca się, nad formującą tu wiele zakoli rzeką, malowała nierealny i utopijny obraz srebrzystych rozlewisk i tajemniczych wysp, pokrytych gęstymi zaroślami i wysmukłymi drzewami. Mimo woli, jego oczy zaczęły w nich szukać troli, krasnali, czy fruwających elfów. Może skrywały się w zakamarkach, lub rozpłynęły we mgle. Może ukazują się tylko dzieciom? A może to tylko książkowe dyrdymały? – Pomyślał, powracając do rzeczywistości.
Z minuty, na minutę, robiło się coraz jaśniej. Słońce odkrywało ukryte wcześniej szczegóły, a lekki wiaterek przerzedzał mgłę, odsłaniając ukryte w niej, łąki i bagna. Spojrzał z dala na pofałdowany teren, który to unosił się ku górze urwistymi, podmywanymi podczas wiosennego przyboru brzegami. To opadał delikatnie w dół, przechodząc szerokimi językami w gładkie połacie, rdzawych bagiennych traw. Dolinę zamykał pas gór i wzniesień, oraz widoczne na widnokręgu, czapy łysych skał.
Nigdy nie żałował, że uciekając od cywilizacji, zbudował tutaj swój własny, skromny drewniany domek. Był to jego azyl. Żyło mu się tu spokojnie i leniwie. Docierały tu tylko kojące odgłosy lasu i daleki szmer rzeki.
Obok domu zbudował mały gospodarczy budynek, dający schronienie jego koniowi i stadku kur. Oraz wiatę, z mocnymi przewiewnymi ścianami, gdzie może suszyć i przechowywać skóry.
Puszcza dostarcza mu jedzenia i opału, więc nie często wyjeżdża stąd do odległego o prawie 20 mil miasteczka. Gdy w wiacie robi się ciasno, wyjeżdża wymienić skóry z upolowanych jenotów i soboli na paszę, naftę, czy naboje. Rzadko potrzebuje czegoś jeszcze. Posiłki gotuje na zdobnym, lecz nie wielkim, metalowym piecu zakupionym w sklepie. Od niego prowadzi skosem do komina srebrna rura, która podczas zimowych chłodów, szybko ogrzewa wnętrze domu, a latem, no cóż. Też ogrzewa i zmusza do robienia posiłków na dworze, przy grillowym metalowo-kamiennym ruszcie. Jest tu malutka spiżarnia, oraz sypialnia z dużym łóżkiem przykrytym narzutą z delikatnie wyprawionych skór. Od salonu sypialnię oddziela przepierzenie, ze starannie wyplecionych gałęzi wierzby.
Po środku pokoju, stoi stół, taboret i dwa krzesła. Pod ścianą stary, rzeźbiony kredens. Kryje on za matowym szkłem kilka domowych sprzętów, a w szerokiej szufladzie poniżej, starannie poukładane sztućce. Obok kredensu stoi szafka z wiadrem wody i miska. Wodę potrzebną w gospodarstwie czerpie z pobliskiego, nigdy niezamarzającego strumienia.
Rozejrzał się po tarasie, a gdy wzrok zatrzymał się na jego ulubionym siedzisku, uśmiechną się. Właśnie tego mu było potrzeba. Usiadł w fotelu, który stęknął i ugiął się pod jego ciężarem. Z kieszeni wyciągnął starą sakwę z tytoniem. Zwinął skręta i zapalił. Przymykając oczy, swobodnie odetchnął i zatopił się w myślach. Siedział tak przez pewien czas.
Z zamyślenia wybudził go przeraźliwy pisk młodego jastrzębia, który hałaśliwie przeleciał w pobliżu. Niechętnie otworzył oczy i rozejrzał się wokoło. Nie spostrzegł niczego niepokojącego. Po chwili jednak wstał, wszedł do środka i bez pośpiechu zaczął rozniecać ogień w piecu. Postawił na blacie metalowy imbryk z wodą. Zmielił kawę w drewnianym młynku na korbkę i zajął się przygotowywaniem mocnego, aromatycznego napoju. Zapach świeżo zmielonej kawy szybko wypełnił pokój.
Czekając aż woda się zagotuje, przysiadł na taborecie i spojrzał w uchylone drzwiczki pieca. Przywitał go w nich, przeskakujący po polanach wesoły płomień. Od pieca rozchodziło się delikatnie i przyjemne ciepło. Gdy w imbryku zawrzała woda, zalał kawę w ciężkim fajansowym kubku i wrócił na fotel. Delektując się, pił powoli.
Na jego pokrytej kilkudniowym zarostem twarzy zawitał błogi, uśmiech. Odżył mu w pamięci obraz niedzielnego poranka sprzed laty, gdy wraz z najbliższymi, siedział w zalanym słońcem salonie, jadł deser popijając go kawą ze śmietanką. Towarzyszyły temu przekomarzania żarty i radosny, beztroski śmiech. Rozluźnił się i zagłębił we wspomnieniach. Rozmarzony trwał tak dłuższą chwilę.
Niebawem jednak oczy mu się zamgliły, a wzrok stał się nieobecny. Widać było że dalsze wspomnienia przyprawiają go o ból. Powoli wstał, zostawił niedopitą kawę i skierował się w stronę lasu. Zamyślony szedł po wilgotnej i chłodnej o tej porze ścieżce, pomiędzy starymi, omszonymi drzewami. Nie mógł uwolnić się od tego dramatu z przeszłości kiedy stracił rodzinę.
Był rozdarty pomiędzy pamięcią szczęśliwych i beztroskich chwil spędzonymi wraz z żoną i córką na swej farmie. I wspomnieniem tego tragicznego dnia, kiedy wróciwszy z miasteczka, zastał je martwe.
Wrócił głodny koło południa. Rozpalił w piecu i zaczął przygotowywać posiłek. Nie chciało mu się już nic gotować. Otworzył konserwę z fasolką, przełożył ją do garnka i zaczął podgrzewać. Uważał przy tym, by jak często mu się zdarzało, nie przypalić jedzenia. Dolał do garnka wody i co chwilę mieszał. Później, ukroił myśliwskim nożem dużą pajdę chleba i powoli łyżką zaczął jeść z garnka parującą strawę.
***
