144.

Las zaczął się przerzedzać i wkrótce wyjechali na otwarty teren.

- No i jak? - Spytał Jacek Adama. – Pięknie, prawda?

- Tu jest jeszcze piękniejszy widok niż z tarasu u ciebie. A myślałem ze to nie możliwe…

- Muszę ci niestety przyznać rację. – Uśmiechnął się Jacek.

- Jacku nie smuć się. Zawsze znajdzie się coś co wyda się ładniejsze, a tym czasem jest tylko inne. Ten wodospad w drodze do miasta, też jest piękny, ale nie sposób jest zamieszkać wszędzie gdzie jest ślicznie. Zawsze można tam pojechać i podziwiać widoki… O tak jak teraz, jedziemy i zachwycamy się różnymi miejscami. Raz tu, raz tam…

- Zaraz będziemy podziwiać domek stryja. Już kawałeczek.. – Powiedział Jacek i cmoknął na konia. – Tu niedaleko pierwszy raz zobaczyłem twoją mamę jak malowała obraz.

- To mama maluje?

- I to jeszcze jak. Widziałeś te obrazy które wiszą u nas na ścianie? To twoje mamy.

- Jejku, nie wiedziałem. Są śliczne

- Masz bardzo zdolną mamę…

- Oj Jacek przestań słodzić.

- Nie słodzę, mówię obiektywnie.

- Jesteś więc przemiły… Chodź, niech cię uściskam. - Joanna przytuliła się do Jacka i pocałowała. – Dlatego tak ciebie kocham, wiesz?

- Wiem kochanie, wiem. – I puścił oko do uśmiechającego się Adama.

Po chwili byli już na miejscu.