137.

Żyli sobie tu pod lasem spokojnie. Czasem wybierali się dorożką na przejażdżkę do lasu. Czasem odwiedzali domek stryja, gdzie nawet kilka razy nocowali. Joanna wystawiała sztalugi i malowała, a Jacek udawał się na polowanie, albo zwyczajnie na przejażdżkę. Myśli o ślubie raczej nie zajmowały im myśli.

Gdy czasem wpadł im jakiś pomysł do głowy, to rozmawiali, o nim, dyskutowali o różnych jego wariantach i czasem z niego rezygnowali, a czasem zatwierdzali do realizacji. Nie chcieli wielkiej fety, chcieli ślubu kameralnego i skromnego. A skoro ksiądz nie mógł dać im go w kościele - z racji rozwodu cywilnego Joanny, to i z większością spraw nie mieli kłopotu.

Ślub miał się odbyć urzędzie, a po nim małe przyjęcie w domu weselnym w Czarnych Olchach. Sprawy służbowe i terminy mieli już zatwierdzone i obgadane, a inne rzeczy co i rusz się zmieniały, w zależności od tego, kto na jaki pomysł aktualnie wpadał i co zaświtało akurat w głowie ich bliskich. Nie były to wielkie sprawy, więc i nie było potrzeby się długo nad nimi zastanawiać. Ale skoro mieli jeszcze sporo czasu do ślubu, to i pomysłów się sporo wszystkim nazbierało.

Kontaktowali się za pomocą Tele-radia, a raz nawet wybrali się do miasta, by wszystkiego dopilnować i przedyskutować.

Joanna, choć już dostała rozwód od Karola, to nie było tak, by była o wszystko spokojna. Myślała o nim, bo i stan jego zdrowia często się zmieniał. Podczas chemii był nie do życia, podczas przerw w kuracji dochodził do sił i chciał być na tyle aktywny na ile zdrowie mu pozwalało. Nudził się, przychodziły mu do głowy różne pomysły, i chciał z kimś porozmawiać.

Lekarze nie dawali mu dużych szans, na przeżycie do końca roku, jednak Karol się nie poddawał. Bardzo chciał dożyć ślubu i być na nim. Chciał też do końca doprowadzić sprawy Adasia. Zrobił testament i chociaż już nie zostało mu z majątku za wiele, to na jego kształcenie odłożył dość sporą sumkę.

Czół się winny, więc bardzo pragnął dołożyć się do uroczystości ślubnej Joanny. A skoro młodzi wymarzyli sobie ślub nie duży, to i Karol chciał chociaż pomóc im w jego przygotowaniu. Chciał bardzo wynagrodzić jej te stracone lata i chciał by wiedzieli, że żałuje teraz tych powziętych onegdaj decyzji. Dla młodych było to jednak dosyć męczące, bo często Karol ingerował za mocno w ich prywatne sprawy. Jednak oni byli w takich momentach bardzo wyrozumiali i troskliwi. Nie dawali mu odczuć, że jego troskę uważają z niepotrzebną i czasami jego zachowanie uważają za wścibskie. Byli ponad to i śmieli się często z takich sytuacji. Byli szczęśliwi i nic nie mogło zakłócić tego stanu.

                                                            ***