170.

Jacek w końcu trafił na miejsce.

- O, jesteś już… - Powiedziała Joanna spostrzegłszy go na korytarzu.

- Z małymi trudnościami… Witam i jak tam?

- Nie jest dobrze. Wyszliśmy z Zofią na korytarz. Przyszła tuż przede mną ze stryjem też w odwiedziny. Teraz zrobił się tłok. Oprócz rodziców Karola i Adasia, przyjechało teraz, zawiadomione przez, nich jego rodzeństwo… To już jego ostatnie dni…

- To już aż tak wygląda. Smutne. Szybko gaśnie…

- Gaśnie, - powiedziała Zofia, -dobrze powiedziane.

- A jeszcze tak niedawno chodził, bez trudności rozmawiał, a tu masz… Jego rodzeństwo przeszło obok mnie jakbym nie istniała. Mają pewnie pretensję o nasz ślub… A przecież to on sam tego chciał… Żebyśmy nie czekali, nawet sam poganiał. To niesprawiedliwe. – Powiedziała ze łzami w oczach Joanna.

- No cóż. Ich brat umiera. Tyle lat strzegli go przed tobą…

- Ale przecież sam mówił że to była zła decyzja, żałował…

- On o tym już wie, do nich to jeszcze dotrze. Przejdzie im.

- Myślisz że po rozmowie z nimi, zmieni się ich stosunek do nas?...

- Myślę że nie od razu, ale z czasem na pewno.

- Mam nadzieję, ale teraz to boli…

- Wszystkich coś teraz dręczy. Ich to, z czym się tyle czasu zmagali. Nas że pogodzony z nami, teraz gaśnie…

- Jacek ty naprawdę jesteś dobrym człowiekiem.

- Dopiero teraz to do ciebie dotarło?

- No nie, wiesz o czym mówię. Dlatego wyszłam za ciebie za mąż, bo wiem jaki jesteś.

Przytuliła się do niego, spojrzała mu w oczy i powiedziała.

- Wiesz, kocham cię…

- Wiem. – Odpowiedział.

                                                            ***